ต้นไม้ของฉัน ชื่อ ต้นดอกแก้ว

ชื่อวิทยาศาสตร์:  Murraya paniculata (L.) Jack.
ชื่อวงศ์:  RUTACEAE
ชื่อสามัญ:  Orang Jessamine, China Box Tree, Andaman Satinwood, Chinese Box-wood
ชื่อพื้นเมือง:  แก้ว, แก้วขาว (ภาคกลาง), แก้วขี้ไก่ (ยะลา), แก้วพริก, ตะไหลแก้ว (ภาคเหนือ)
ลักษณะทั่วไป:
         ราก    เป็นรากแขนง

                                                              ลักษณะภายในของราก

       ลำต้น  ไม้พุ่มหรือไม้ต้นขนาดเล็ก สูงได้ถึง 10 ม. เรือนยอดเป็นพุ่มกลมทึบ สีเขียวเข้ม เปลือกต้น
                   สีขาวเทา แตกเป็นร่องตามยาว

                                                         
                                                                 ลักษณะภายในของราก

 ใบ    ประกอบแบบขนนกปลายคี่ เรียงสลับ มีใบย่อย 5-9 ใบ เรียงสลับกันจากเล็กไปหาใหญ่

                  สีเขียวเข้มเป็นมัน ใบย่อยที่ปลายก้านใบรูปไข่ รูปรี หรือรูปไข่กลับ ปลายแหลม โคนแหลม

                  หรือสอบ ขอบเป็นคลื่นหรือหยักมนตื้นๆ โคนใบเบี้ยวเล็กน้อย ใบมีต่อมน้ำมัน

                                      

                                                                  ลักษณะภายนอกของใบ

   
                                                                   ลักษณะภายในของใบ          

ลักษณะของ Upper Epidermis

ลักษณะของ Lower Epidermis

    ดอก   ช่อดอกสั้น ออกตามง่ามใบ ดอกสีขาว กลิ่นหอม   กลีบเลี้ยง 5 กลีบ   กลีบเลี้ยง ขนาดเล็ก      

               ปลายมน กลีบดอกรูปขอบขนานแกมรูปไข่กลับ ยาวประมาณ1.2 ซม. เรียงซ้อนเหลื่อม ฐาน
               รองดอกรูปวงแหวน เกสรเพศผู้ 10 อัน ยาวไม่เท่ากัน ยาวประมาณกึ่งหนึ่งของกลีบดอก ก้าน

               เกสรเพศผู้แบน รังไข่ติดเหนือวงกลีบ ก้านเกสรเพศเมียหนา ยาวประมาณ 0.7 ซม. ยอดเกสร

               รูปโล่ห์ ร่วงง่าย ดอกบานเต็มที่กว้าง 2-2.5 เซนติเมตร

                    

                                             

                                                             ลักษณะของดอก

       ฝัก/ผล  รูปรีหรือรูปไข่ กว้าง 5-8 มม. ยาวประมาณ 1 ซม. ผลแก่สีแดงอมส้ม ต่อมน้ำมันเห็นได้ชัด

            เมล็ด  รูปไข่ มีขนหนาและเหนียวหุ้มโดยรอบเมล็ด

ฤดูกาลออกดอก:  ตลอดปี โดยเฉพาะฤดูฝน
             การปลูก:  ปลูกเป็นต้นเดียวหรือปลูกเป็นกลุ่ม เป็นรั้วบังสายตา ให้ร่มเงา  ลูกจากกิ่งตอนจะเป็น

                                ไม้พุ่ม ถ้าปลูกที่ร่มใบจะเขียวเข้มกิ่งยืดยาวและให้ดอกน้อย ผลมีสีสันแต่ไม่ติดผล
    การดูแลรักษา:  ดินร่วนซุย ดินร่วนปนทราย แสงแดดจัด
   การขยายพันธุ์:  เพาะเมล็ด, ตอนกิ่ง
ส่วนที่มีกลิ่นหอม:  ดอก
การใช้ประโยชน์:
                                 -    ไม้ประดับ
                                 -    สมุนไพร
                                 -    เนื้อไม้มีลายมันสวยงาม มีน้ำมันในเนื้อไม้ นิยมใช้ทำเครื่องตกแต่งในบ้าน ด้าม 

                                      เครื่องมือ ด้ามปากกา เครื่องดนตรี ได้แก่ ซอด้วง ซออู้

            ถิ่นกำเนิด:  จีน, ญี่ปุ่น, เกาหลี, อินเดีย และภูมิภาคอินโดจีน
           แหล่งที่พบ:  ทุกภูมิภาค
สรรพคุณทางยา:
                 -    ใบ ใช้ปรุงเป็นยาขับระดู และยาระบายลมแก้จุกเสียดแน่นเฟ้อ

   *ดอกไม้ประจำจังหวัด สระแก้ว